01:46
khmer monks
… ទៅចាក់ពេទ្យ ខ្ញុំទៅចាក់ថ្នាំ អស់៥០០រៀលហើយ មិនទាន់ជាសោះ! ចម្លើយនេះច្បាស់ណាស់ គឺពូនោះ មិនមែនឲ្យពេទ្យមើល មិនមែនឲ្យពេទ្យចាក់ មិនមែនយកថ្នាំមកចាក់ ខ្លួនគាត់ទេ មិនមែនចាក់ខ្លួនគាត់ទេ អ្នកដែលឆ្លើយរបៀបនេះ សឹងតែគ្រប់គ្នា…។
សឹងតែ ហ្នឹងក៏ប្រើណាស់ឥឡូវ។ សឹងតែ គេប្រើដោយឡែកទេ គេមិនមែនយកមកប្រើអីចឹងទេ សូមលោកផាន់ជ្រាប អាហ្នឹងគេថា ស្ទើរតែ។ ស្ទើរ, ស្ទើរតែ។ ឥឡូវនេះ ស្អីក៏សឹង ស្អីក៏សឹងទាំងអស់។ សឹង ហ្នឹង ពាក្យហ្នឹងស្រុកអាត្មា ស្រុកស្រែ គេមិននិយាយថាសឹងហ្នឹងផង គេនិយាយថា ស៊ឹងៗ ហ៊ឺ! ពិបាកស៊ឹងងាប់ហើយវ៉ី! គឺស្ទើរ ពាក្យហ្នឹងគេថា ស្ទើរ, រកកល ឯសឹងនោះ គេនិយាយអ៊ីចេះ គេថា យើងសព្វថ្ងៃកុំទៅប្រចាំគ្នា ថាអ្នកណានឿយតិច អ្នកណានឿយច្រើនអី! មកធ្វើការរួមគ្នាហ្នឹង វាពិបាកសឹងតែទាំងអស់គ្នា គឺថាសុទ្ធតែ អាហ្នឹងបាននិយាយថា សឹង សុទ្ធសឹងតែ។ គេសួរថា ចុះអីវ៉ាន់អីមាននៅក្នុងបន្ទប់ហ្នឹងខ្លះ ថា មានសុទ្ធសឹងតែការុងដាក់អង្ករៗ ការុង ហ្នឹងត្រូវនិយាយ សឹង ពាក្យនេះគេនិយាយរាយរងតាមធម្មតាទេ បើនិយាយក្នុងសំបុត្រស្នាម យកមកប្រើវាច្រឡំ ប្រើតែ ស្ទើរតែ ទើបបានវាច្បាស់ ពិបាកស្ទើរស្លាប់។ ស្ទើរ គឺថា វាមិនពេញជាគ្រប់គ្រាន់ទេ គឺវាស្ទាក់ស្ទើរទេ ហ្នឹងក៏ស្រេចនឹងប្រើទៅចុះ! អត់អីទេ! ពាក្យអស់នេះក៏មិនត្រូវគួរនឹងសួរទេ ទៅចាក់ពេទ្យចាក់អីនេះ នឹងអ្នកនិយាយទេ បើអ៊ីចឹងសុំអត្មាពន្យល់មួយឲ្យជាហេតុថា ទៅណាហ្នឹង? ទេទៅបាយសិន។ បាយឯណាថ្ងៃណេះ? ទៅផ្សារ។ រួចទៅបាយយ៉ាងម៉េច? រួចសួរគ្នាថា បានហើយឬនៅ? អាហ្នឹងជាពាក្យគេកាត់ គឺថាទទួលទាន ឬបរិភោគ ឬពិសាបាយហើយឬនៅ? ប៉ុន្តែដល់គេនិយាយខ្លីទៅ គេថា បាយហើយឬនៅ? រួចវាមិនមែនមានតែបាយអី សម្ល ម្ហូប នំចំណីអីក៏វាគ្រប់ហ្នឹង រួចនិយាយថា បាយមួយមុខ ដ្បិតវាជាមេរបស់ភោជន អាហ្នឹងស្រេចគេប្រើទេ ទម្លាប់ស្ដាប់គ្នាបានទៅ ណាឯកឧត្ដម! បើបារាំងច្រើនណាស់ដែរអាហ្នឹង!។ ឯកឧត្ដមមានប្រសាសន៍បន្តិចមើល បារាំងថាម៉េចអាហ្នឹង? (សំឡេងតប៖ បាយ) ទេ! កុំនិយាយបាយទៅចុះ ស្អីក៏ដោយដែលគេកាត់អ៊ីចឹង។ គេមិននិយាយឲ្យគ្រប់។ អស់លោកអ្នកបារាំង ទេ ឲ្យឃើញថាបារាំងក៏គេមានដែរ ជាតិណាក៏មានភាសាអ៊ីចឹង (សំឡេងតប៖ au lit អូលី ទទួលទានដំណេក au lit) ហ៎ា! au lit គេថា ឯគ្រែ (គ្រែ) ហ្ន៎ក! ឯគ្រែ! ឃើញទេ គេមិនថាដេកទេ មិនទទួលទានដំណេកទេ គេថា ឯគ្រែ បើពុំនោះសោតគេនិយាយថា ទៅរកគ្រែ ហ្នឹងគឺថាដេកហើយ ទៅដេកហើយ ស្រេចនឹងគេសន្មតប្រើទេលោក! កុំលោកឆ្ងល់ឡើយ ប៉ុន្តែអាត្មាមិនដែលនិយាយអីនឹងគេទេ អាត្មាបង្រៀនកូនចៅថា កុំឲ្យនិយាយអ៊ីចឹង កុំឲ្យទៅចាក់ពេទ្យអ៊ីចឹង។ វាទៅជាខ្លួនយកស្អីទៅចាក់ឲ្យពេទ្យទៅវិញ។ ទៅចាក់ពេទ្យ។ ចាក់ពេទ្យ ចាក់ថ្នាំ អាហ្នឹងមិនបាច់សួរទេ ទុកជាចប់ប៉ុណ្ណឹងទៅចុះ! សុំឲ្យលោក អ៊ុង ផាន់ យល់យ៉ាងខ្លីប៉ុណ្ណឹងទៅចុះ! អាត្មាដោះស្រាយហ្នឹងល្មមជាយល់ហើយ ពីព្រោះវាមិនមែនជាការក្រទេ ប៉ុន្តែថា ដែលសួរហ្នឹង មិនបន្ទោសទេ។
ឥឡូវអាត្មាសុំមើលសំបុត្រ នែក! អ្នកឧបាសិកាមួយនៀក! គួរដោះស្រាយឲ្យគាត់ទៅ ព្រោះគាត់បែបដូចជាចង់ដឹងណាស់។ ឧបាសិកានេះ គាត់សរសេរដៃគាត់ នៀក! អក្សរក្រមុចៗ ដូចកន្ទុយកូនឆ្មាអីចឹង ប៉ុន្តែគួរស្ងើចគាត់ណាស់ សរសេរត្រឹមត្រូវផង នៅត្បូងឃ្មុំ នៅខាងស្រុកត្បូងឃ្មុំ នៅផ្សារសួង។ ចាំអាត្មាមើលទៅម្ចាស់ថា អឺ! គាត់ដាក់ថា ទួលព្រះបង្គំជាខ្ញុំនាម នែកៗ! អាត្មាមិនដែលនិយាយទេ ពីព្រោះអានេះ វាប៉ះមកលើពាក្យអស់អីចឹង ប៉ុន្តែសូមជម្រាបអ្នក អ្នកអីគេទេ ភ្លេចឈ្មោះទៅ អ្នកឧបាសិកា យូលី។ គេមិនដែលនិយាយ «ទូលព្រះបង្គំ» ទេ អ្នកនិយាយនឹងហ្លួង និយាយនឹងស្ដេចអីក៏ដោយ គេថា «ខ្ញុំម្ចាស់» បើស្រីគេថា «ខ្ញុំម្ចាស់» ប៉ុន្តែគាត់មិនសូវយល់រាជសព្ទ មិនបន្ទោសទេ សុំឲ្យចាំទៅ! ទាំងអស់លោកអ្នកស្ដាប់។ ស្រីគេមិនដែលនិយាយ «ទូលព្រះបង្គំ» ទេ។ ប្រុសទើបបានគេនិយាយ «ទូលព្រះបង្គំ», «ទូលបង្គំ» បើស្រីគេថា «ខ្ញុំម្ចាស់»។ រួចខ្លះទៅដាក់ «ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំម្ចាស់» ទៅទៀត វាជ្រៅណាស់ ឧបាសិកា យូលី អាយុ៥២ឆ្នាំ ជាតិខ្មែរ អឺ! នៅខាងលិចផ្សារសួង ស្រុកត្បូងឃ្មុំ ខេត្តកំពង់ចាម ខ្ញុំម្ចាស់ អាត្មាថាតាមចុះ! សូមបង្អោនកាយវាចាចិត្ត អឺ! អ្ហេ៎! មើលមិនឃើញ អក្សរគាត់ល្អិតៗ… ទេគាត់សួរខ្លីទេ បានជាយកមកដោះស្រាយឲ្យគាត់។ បង្អោនកាយវាចាចិត្តគោរពដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះសម្ដេចជាទីគោរព និងសូមក្រាបទូលអំពីភាសាខ្មែរយើងទាំងអស់ ពុំដឹងជាធំ ឬ ម៉េចចេះ? អឺ! វា ត្រង់សេចក្ដី ដែលកូនក្មួយហៅឪពុកធំ និងម្ដាយធំ ថាធំៗទាំងអស់ ពុំដឹងជាធំស្រី ឬធំប្រុសខាងម្ដាយ ឬខាងឪពុកទេ។ ចំណែកខាងអ្នកនៅស្រុកស្រែចម្ការ ច្រើនតែប្រើពាក្យ ធំ ពុំសូវមានពាក្យថា អ៊ំ ទេ គាត់ដាក់ថា អុំ ដូចអ្នកនៅ ទីក្រុងទេ។ ខ្ញុំម្ចាស់ឆ្ងល់ណាស់ត្រង់ពាក្យ អុំ នេះ ហេតុដូចម្ដេចបានជាចាស់ទុំ ពុំយកមកប្រើឲ្យបានច្រើន ដូចពាក្យ ធំ (នេះឯង) នេះផង ត្រង់ពាក្យនេះ មួយណាប្រសើរជាងណា? ហេតុដូចម្ដេចបានជា មា ហៅថា ពូ ទៅវិញ? ឪពុកមា និងមីង ហៅថាមីងៗៗ រួចពុំដឹងជាប្អូនឪពុក ឬប្អូនខាងម្ដាយទេ? ចំណែកខាងបង ថ្លៃប្រុស និងបងថ្លៃស្រីត្រូវហៅថា អ្នក ដូចគ្នា ពុំដឹងជា បងថ្លៃហ្នឹងខាងណាទេ? ខាងប្ដីឬខាងប្រពន្ធ វាពុំដឹង។ ម្យ៉ាងទៀតអស់លោកខាងប្រុសៗហៅប្រពន្ធ ថា អូន ប្រពន្ធ? (សំឡេងសើច) គាត់ឆ្ងល់អីចឹង ថា អូន រួច(ប្រពន្ធហៅ) ប្រពន្ធវិញហៅប្ដីវិញថា បង នេះជាពាក្យល្អហើយ តែដូចជាច្រឡំថាបងប្អូនបង្កើត (សើច…) ច្រឡំ ថាបងប្អូន ដែលកើតចេញពីពោះម្ដាយតែមួយ។ ខ្ញុំម្ចាស់សរសេរសំបុត្រនេះទាំងសេចក្ដីល្ងង់ខ្លៅ ពុំយល់ពាក្យរាក់ជ្រៅសោះ សេចក្ដីដូចក្រាបបង្គំទូលថ្វាយខាងលើនេះ សូមសម្ដេចជាម្ចាស់ទ្រង់វែកញែក ពន្យល់ខ្ញុំម្ចាស់ឲ្យអស់សេចក្ដីសង្ស័យ ឲ្យទាន!។
យី! គាត់សួរអីចេះទេតើ! នែក! អ្នកយូលី សួរហ្នឹងក៏គាត់ឆ្ងល់មែនហើយ ប៉ុន្តែអាត្មាសុំដោះស្រាយទៅចុះ! ត្រង់ណេះគឺស្រេចតែគេសន្មតហៅទេ ពីព្រោះខ្មែរយើងមិនដូចជាតិដទៃ មិនដូចបាលីទេ បាលីគេតែឮឡើង គេដឹងថា ខាងឪពុក ឬខាងម្ដាយតែម្ដង រួចភាសាដទៃ ដូចចិន ដូចជាតិណាក៏គេមានអីចឹងច្រើន តែខ្មែរគឺថា បើមីង មីងហ្នឹងគេសួរថា មីង មីងហ្នឹង ប្អូន ណែកឪ ឬប្អូនម៉ែ? ថាមីងខាងម្ដាយ មីងខាងឪពុក មាខាងម្ដាយ មាខាងឪពុក អាហ្នឹងគេគេដាក់បន្ថែម។ អាត្មាស្មានទៅ គឺបុរាណយើង ពីដើមមិនមែនជាល្ងង់សព្វបើប៉ុណ្ណឹងទេ ប៉ុន្តែលោកមិនចង់ឲ្យយើងពិបាក ក៏គេហៅអីចឹងតែម្ដងទៅ។ ឯពាក្យថា អ៊ំ ថា អុំ ថា អ៊ំ នេះ ពាក្យនេះក៏ទើបនឹងកើត ជាសម័យតមកក្នុងក្រុងទេ អ្នកស្រុកក្រៅគេមិនសូវដែរប្រើ ប៉ុន្តែបើកាលណានិយាយថា ធំ ថាអី ឪពុកធំ ម្ដាយធំ បើអ្នកដែលគេរើសអើងគេថា! អឺ! សម្ដីអ្នកស្រែ តាមការពិតទៅ វាមិនអ្នកស្រែ អ្នកភ្នំពេញឯណាទេ ពាក្យ អ៊ំ អុំ នោះ ខ្លះហៅ អុំ ខ្លះហៅ អ៊ំ គេហៅពាក្យទំយើ ពាក្យលើកទំយើថ្នម។
ឯធំ គឺធំហើយ ប៉ុន្តែគេហៅធំ ហៅ អុំ ខ្លះហៅ អុំ ខ្លះ អ៊ំ ទៅ ហ្នឹងពាក្យទំយើៗហ្នឹង ដូចគេនិយាយមនុស្សចាស់ និយាយក្មេងតូចតាចអីចឹង អាស្រ័យ បរិភោគ ស៊ី គេថា ញ៉ាំ។ ញ៉ាំ ហ្នឹងជាពាក្យទំយើ គេនិយាយតែក្មេងតូចៗទេ បើចេះស្ដីឡិកឡក់បន្តិចបន្តួចហ្នឹង ម៉ែ បងប្អូន នាងញ៉ាំទៅកូន កូនញ៉ាំនោះ ញ៉ាំនេះទៅ តែដល់ពេញក្រមុំហើយ លែងញ៉ាំហើយ (សើច)។ រួចបើដេក គេថាគេង ហ្នឹងគេហៅថាពាក្យទំយើ ពាក្យថ្នម កាលវានៅតូច គេងទៅកូន គេងទៅ ហ្នឹងគឺកាលដែលនៅតូច ចុះបើដល់ធំហើយ កំឡោះហើយ ទេអញទៅរកគេងសិនហើយ ដែលគេថាហ្នឹង អាត្មាស្មានទៅទេ ដែលគេនិយាយថាគេង គេងគេថាឲ្យគេមានអាយុវែងទេតើ! ពីព្រោះគេមិនចង់ចាស់។ ញ៉ាំអីអស់ហ្នឹង គេថាឲ្យគេនៅតែក្មេងអីចឹង នៅតែក្មេងអីចឹង នេះ(ដល់)បកស្រាយតាមយល់ទេ (សួរ) អើ! អញ្ជើញគេងទៅ អើ! ក្មេងនិយាយនឹងចាស់ ពាក្យហ្នឹងក៏ស្រេចនឹងគេប្រើទៅចុះ! យើងមិនបន្ទោសទេ ប៉ុន្តែគេហៅថាថ្នមវាហួស ថ្នមវាហួស ដល់តាក៏ តាញ៉ាំបាយហើយនៅតា?… តាគាត់មិនថាអីដែរ គាត់ចង់រស់យូរដែរ (សើច) ថា! វាហៅឯងដូចកូនក្មេងអីចឹង រួចបើតាហ្នឹងគាត់មានគំនិតជ្រៅ គាត់មិនខឹងទេ គាត់ថា យ៊ើស! វាឲ្យឯងក្មេង វាឲ្យឯងអាយុវែងតើ! ប៉ុន្តែបើនិយាយតាមការពិតក្នុងសំបុត្រស្នាមគេមិនប្រើសោះហើយ គេហៅពាក្យទំយើ ពាក្យម្ញ៉ែម្ញ៉ ពាក្យហ្នឹងគេហៅថាពាក្យម្ញ៉ែម្ញ៉។ មិនមែនតែមួយប៉ុណ្ណឹងទេ បើ បៅ ខ្លះថាម៉ឹម ខ្លះថាអឹម ខ្លះថា បឹម អីទៅ អាខ្លះថាអីទេ! ស្រេចតែគេសន្មតទេ អ្នកកុំឆ្ងល់អី! អ្នកយូលី កុំឆ្ងល់ អ្នកចង់និយាយយ៉ាងម៉េច ក៏និយាយទៅចុះ! ប៉ុន្តែយើង ធ្លាប់ហៅធំៗទៅ រួចត្រង់ ខាងម្ដាយ ខាងឪពុក ទៅពុំរួចទេ បើបាលីមាន «មាតុលៈ» មាតុលៈ គឺមាខាងម្ដាយ ឪពុកធំខាងម្ដាយអីចឹងដែរ បើឲ្យច្បាស់ គេថា មហាមាតុលៈ គឺឪពុកធំហើយហ្នឹង បើថា មាតុលៈ ទទេ គេថា មា រួចចុះបើជាស្ត្រីវិញ គឺ «មាតុឆា»។ មាតុឆា ម្ដាយមីងខាងម្ដាយ រួចបើជាខាងឪពុកថា «បិតុឆា», បិតុឆា គឺម្ដាយមីងខាងឪពុក។ រួច មាតុលៈ មាខាងឪពុក មហាមាតុលៈ គឺឪពុកធំខាងឪពុក អើ! ខាងម្ដាយ ខាងឪពុក បិតុលៈ បានជាបុរាណហៅថា «បិតុល» [បិ.ដុល] គេមិនថា បិតុលៈ ទេ ថា បិតុល ព្រះបិតុល គឺពាក្យរាជសព្ទ គឺថា ជាក្ស័ត្រិយ៍ហ្នឹង លោកត្រូវជាឪពុកធំខាងបិតា។
នែក! រួចឆ្ងល់មួយទៀតថាម៉េចហ្នឹងពាក្យ អ៊ំ នេះ អ្ហេ៎! អ្នកគាត់ឆ្ងល់និង អ៊ំ ហ្នឹងទេតើ! ឥឡូវអាត្មាដោះស្រាយប៉ុណ្ណឹងហើយ។ រួចត្រង់ មា ត្រង់ មីង នែក! អ្នកសរសេរនេះត្រូវ មានខ្លះ សរសេរ មី ញ [មីង និង ញ] អាន មីញ មិនដឹងជានិយាយយ៉ាងម៉េច មីញ ហ្នឹង អាហ្នឹងដល់ត្រង់ហ្នឹង អាត្មាសុំថា មួយទៀតអំពីពាក្យ មេ និង មី អ្នកស្រុកភ្នំពេញនេះនិយាយ មី ច្រើនណាស់ មីនេះ មីនោះ មីឯង។ ម៉េចក៏ទៅជា មី ទៅវិញ? គឺមេបា អាត្មាដូចជាមិនចេះនិយាយតែម្ដង តាំងពីកើត ក្មេងចេះស្ដីមកនិយាយថា មេ អីចឹង បើកូនចៅគេហៅថា ណែក! មេនេះមកណេះ គេមិនចេញឈ្មោះទេ ដល់វា ស្និទ្ធជិតនោះ នេះមី។ អត់ទេ មី ប៉ុន្តែមិនចាប់ខុសចាប់អីទេ ស្រេចតែប្រើទៅចុះ! រួចបើគេចង់និយាយថា កូនប្រុសកូនស្រី ដូនតា ដល់ ដូន ហ្នឹងគឺថាច្បាស់លាស់ជា ជាជីដូនហើយ ប៉ុន្តែមិនដឹងខាងឪពុក ឬខាងម្ដាយ តា អីចឹង បុរាណគ្មានពាក្យ យាយ ទេ មានតែ ដូន មានឈ្មោះស្រុក មានឈ្មោះស្រែ មានឈ្មោះភូមិអីសព្វថ្ងៃដូចជា ដូនស្ដើង ព្រែកតាទែនអី ព្រែកដូនស្ដើងអីអស់ហ្នឹង គឺពីដើមគ្មានពាក្យ «យាយ» ទេ។ យាយ នេះទើបហ្នឹងកើតខាងក្រោយទេ។ យាយ ហ្នឹងវាដោយមកពីភាសាជិតខាងយើង ដូចលាវ ដូចថៃជាដើម គេនិយាយ ប៉ុន្តែគេមិននិយាយច្រឡំទេ គេថា ពូយ៉ាតាយ៉ាយ [ปู่ย่าตายาย]។ ពូយ៉ាតាយ៉ាយ គឺជីដូនជីតាខាងឪពុកខាងម្ដាយគេហៅខុសគ្នា។ រួចលាវ គេថា ពូញ៉ា តាញ៉ាយ [ປູ່ຍ່າຕາຍາຍ] គេហៅអីចឹងទៅ ដល់ យាយ ហ្នឹង វាជាប់មកពី យ៉ាយ យ៉ាយ ហ្នឹងយើងក៏យកមកប្រើខ្លះទៅ ឯពិតជាពាក្យខ្មែរបុរាណ គេមិនដែលហៅ យាយ ទេ គេហៅថា «ដូន»។ អញ្ជើញទៅណាដូន? បើគួរសមទៅ អញ្ជើញទៅណាជីដូនអើយ! ក៏ទាំងថ្ងៃអីចេះ។ «ជីដូន» ពាក្យថា ជីដូន គឺយាយនោះគាត់ចាស់ហើយ គាត់កាន់សីល ស្លៀកស ធ្វើដូចជាយាយជីអីចឹង អាហ្នឹងគេហៅថា ដូនជី។ «ជី» ហ្នឹងជាពាក្យគោរពល្អណាស់ បើបួសនេន សឹកមកហៅថា ជី ឈ្មោះអីថា ជីទេព។ ឈ្មោះទេព ហៅជីទេព បើបួសភឹក សឹកមកហៅថា ណែក អ្នកទេព រួចដល់ហៅទើបនឹងសឹកថ្មីៗហៅថា «អន្ទិត»។ អន្ទិត មកពីពាក្យថា «បណ្ឌិត» ពីព្រោះគេថា រៀនសូត្រចេះដឹងជាអ្នកមានការជ្រៅជ្រះហើយ បានគេហៅថា បណ្ឌិត។ បណ្ឌិត ហ្នឹងគ្មានបានដល់ថ្នាក់ដុកទ័រទេ បណ្ឌិតហ្នឹង។ គឺថា ចេះតែហៅទៅ។ អា ចង់អាគ្មានសរសេរអក្សរមិនត្រូវ ក៏បណ្ឌិតដែរ។ បានជាចាស់ទុំហៅទៅ បណ្ឌិត ក្លាយមកជា អន្ទិត។ នែក! អ្នកអន្ទិតមកពីណា? ហ្នឹង ហ្នឹង គឺបួសភឹក ក៏ដោយ បួសនេនក៏ដោយ បើទើបសឹកថ្មីៗ គេហៅ អន្ទិត។ ចុះបើហៅរួបរួម ហៅ ជី ជីសមណៈ ជីព្រាហ្មណ៍ ដូនជី តាជី យាយជី គឺថាអ្នកកាន់សីល អ្នកប្រព្រឹត្តត្រឹមត្រូវហ្នឹងគេហៅថា ជី ទាំងអស់ រួចបានជាបណ្ឌិត។ នេន ហ្នឹងគេហៅថា ជី ពីព្រោះថាវាក្មេង ប៉ុន្តែទើបសឹកមក ទើបសឹកពីផ្នួស វាត្រឹមត្រូវ វាត្រឹមត្រូវជាងឯទៀត បានជាហៅ ជី ឥឡូវបាត់ហើយ នៅតែ យាយជី តាជី នៅមាន។ បានជាពាក្យថាម៉េច ថា កុំដើរកៀនស្កុន កុំកាច់.. ទេខុសទេ! … សមណៈជនជី កុំឲ្យក្ដីត្រូវ ពាក្យនែក! ព្រះរាជសម្ភារ ក្នុងព្រះរាជនិពន្ធ ព្រះរាជសម្ភារថា សមណៈជនជី កុំឲ្យក្ដីត្រូវ កុំលង់ដោយខ្យល់ កុំឱនពាក្យពល កុំខ្វល់ដោយស្រី កុំកាន់ពិសយង់ គប់នៅស្ត្រី…។
សមណៈជនជី កុំឲ្យក្ដីត្រូវ ត្រង់ណេះបានសេចក្ដីថា យាយជី តាបស លោកនេន លោកភឹក អ្នកបួសទាំងប៉ុន្មានគេហៅថា សមណជន នោះ គឺកុំទៅកើតក្ដីនឹងពួកហ្នឹង កុំយកខ្លួនទៅពាល់ កុំឈ្លោះនឹងពួកហ្នឹង បានជាលោកថា សមណៈជនជី កុំឲ្យក្ដីត្រូវ គឺថា កុំឲ្យវវឹកនឹងលោក បុរាណគេថាភ្លើង បើអាណាចង់ប្ដឹងពីលោកសង្ឃអី ឈ្លោះប្រកែកពីនេះពីនោះ គេថា នាងអើយ! កុំពាល់ភ្លើងវើយ! ក្ដៅណ៎ា! ហ្នឹងគេនិយាយពីបុណ្យបាប គេថាចុះនរកអ្ហ៎ាះ! កុំទៅលេងនឹងពួកចីពរធំៗហ្នឹង។ ហ្នឹងពាក្យបុរាណ អស់ហើយអ្នក? អាត្មាដោះស្រាយឲ្យអ្នកប៉ុណ្ណឹងហើយ ល្មមយល់ហើយ។
Posted in
Interviews
0 comments:
แสดงความคิดเห็น